غذایی است آبکی که از دوغ یا شیر تخمیر شده به دست میآید و در استان های لرستان، خوزستان، چهارمحال و بختیاری، کهگیلویه و بویراحمد، کرمانشاه، ایلام، بوشهر، مرکزی، همدان و آذربایجان غربی مورد استفاده قرار میگیرد. علاوه بر این ترخینه در میان مردم ارمنی در ارمنستان و نیز مردم یونانی کشورهای یونان، قبرس، آلبانی، بلغارستان و برخی مناطق عراق و مصر نیز رواج دارد. این غذا از خیس دادن بلغور گندم یا جو در دوغ ترش به مدت ۱۰ روز تهیه میشود. در روش دیگر بلغور را به مدت چند ساعت در دوغ میپزند. پس از این مدت قطعاتی از این مخلوط خمیر مانند را گلوله کرده و پس از افزودن گیاهان بومی مانند شلغم و پونه، آن را زیر نور آفتاب خشک مینمایند یا در تنورهای مخصوص حرارت میدهند.[۲] تکههای خشک ترخینه را با افزودن حبوبات و سبزی و پیاز بهعنوان آش آماده میکنند. ترخینه را میتوان یکی از اولین غذاهای نیمهآماده شناخت. این غذا به علت داشتن آنتیبیوتیک طبیعی به عنوان داروی سرماخوردگی شناخته میشود. برای این خوراک در ادبیات شفاهی مردم لر شعرهای فولکلوریک نیز سروده شدهاست.
در اراک و بروجرد همین غذا به عنوان غذای محلی پخته میشوند.